Nie potrzeba kończyć szkół medycznych by rozumieć taką oto sytuację: „Jeśli lekarz poprawnie rozpoznając objawy, na ich podstawie stawia błędną diagnozę to na wyleczenie choroby szanse są mizerne albo choroba minie sama albo pacjent umrze.

Podobnie dziś jest z polskim Kościołem. Na podstawie prawidłowych objawów wielu z nas stawia błędną diagnozę. Upadek kościelnych autorytetów jest bezdyskusyjny. Kompromitacja hierarchii i ogólnie rzecz ujmując stanu duchownego oczywista. Kościół jako instytucja uległ strasznej korozji i stąd mamy kryzys. Ludzie zmęczeni brudami Kościoła marzą o nowej, czystej, nieskalanej duchowości. Tylko więc głęboka reforma tej skostniałej instytucji może nas uratować przed wielką, spektakularną klęską.

Obawiam się, że tak właśnie nie jest. Skąd taka myśl? Z historii! Skandale w Kościele to sprawa stara jak samo chrześcijaństwo, upadek duchowieństwa również rzecz nie nowa. Na przestrzeni wieków nawet sami papieże nie raz i nie dwa byli przyczyną wielkiego zgorszenia. Zawsze jednak gdy Kościół jako instytucja popadał w poważne tarapaty, rodziły się wielkie ruchy oddolne. Ludzie rozczarowani hierarchią poszukiwali autentycznej duchowości gdzie indziej. Następował wysyp różnego rodzaju ruchów mistycznych, zakonów żebraczych, pojawiali się samozwańczy prorocy, wędrowni apostołowie, kaznodzieje. Rosły w siłę przeróżne sekty. Katarzy, Albigensi, zwolennicy Jana Husa i tak dalej. Wreszcie wielką odpowiedzią na skandale instytucjonalnego Kościoła była reformacja.

Dziś w Polsce nic takiego się nie dzieje, niczego takiego nie obserwujemy. Nie ma żadnej oddolnej próby stworzenia duchowości alternatywnej do instytucji Kościoła. Dlaczego? Odpowiedź jest boleśnie prosta. Polacy w swojej masie nie chcą już chrześcijaństwa jako takiego. Pragną „zachodniego” pogaństwa. Wielkie skandale Kościoła to tylko pretekst by się od tego chrześcijaństwa wreszcie uwolnić, wreszcie dać sobie spokój. Pretekst, który Kościół podał im na „złotej tacy”.

Chrześcijaństwo jest trudne, wymagające, męczące, rodzi dyskomfort i wyrzuty sumienia, jest przyczyną rozdwojenia jaźni, przecież większość Polaków w ogóle nie wierzy w to co wyznaje. Poglądy Polaków stoją w jawnej sprzeczności z nauką Kościoła. Jasne, że nie wszystkich ale przecież wystarczy się wsłuchać w głos Polaków wszędzie wokół nas. Śledzić wartości promowane w nowych mediach, słuchać ludzi na ulicy, w pracy, w barach, klubach, na spotkaniach rodzinnych i przystankach autobusowych, w praktyce od dawna chrześcijaństwa tam już nie ma. Obecne nagłośnienie skandali, skandali znanych wiernym polskiego Kościoła Katolickiego przecież od zawsze, to świetny pretekst by ten stan faktyczny usankcjonować oficjalnie. To świetna okazja by wreszcie formalnie ogłosić koniec Polski Katolickiej i wkroczyć do upragnionej pogańskiej Europy.

Tak stawiając problem widzimy, że żadne reformy Kościoła instytucjonalnego nic nie dadzą bo ludzie nie chcą Kościoła w ogóle. Podobnie robienie „słodkich oczu” do liberałów czy próba uczynienia z Kościoła „fajnego”, „rozrywkowego” przyjaznego dla wszystkich miejsca. Poważny człowiek Kościoła, który na siłę próbuje przedstawić wulgaryzmy i chamstwo jako spontaniczny akt radosnej twórczości jedyne co może osiągnąć to narazić się na śmieszność. Nie tędy droga.

Co więc pozostało tym nielicznym, którzy chcą jeszcze być w Polsce chrześcijanami? Trzeba nam żyć w świetle. Prosto, uczciwie, przyzwoicie. Mieć tak za tak, nie za nie. Trzeba żeby nasze życie było przejrzyste, krystalicznie czyste jak łza. Żadnych „trupów w szafie”, „żadnych brudów zamiatanych pod dywan”. Trzeba nam żyć tak jak to głosimy by czyny, myśli, słowa były ze sobą w zgodzie.

Nie jest to metoda spektakularna, ani rokująca szybkie efekty. Przeciwnie, na owoce możemy się nie doczekać w naszym życiu. Zanim Polacy zachłystną się pogaństwem i odkryją fałsz i pustkę tego błyszczącego sztucznym światłem świata bez wątpienia upłynie dużo czasu. Jak mawia mój kolega z pracy: „Ech, ciężko jest łatwo żyć” i być może wielu tym 'łatwym życiem” bez wartości srogo się zawiedzie ale, że nastąpi to szybko na to bym za bardzo nie liczył.

Na co więc liczę? Na życie wieczne! Bo tak się składa, że jest to jedyna oferta Kościoła w której jest bezkonkurencyjny.

Jednym z głównych haseł które jednoczy demonstrujących na ulicach ludzi jest: „Kobieta ma prawo decydować o własnym ciele!” Ja się w takim razie pytam: po co więc Wam jest potrzebna aborcja?

Nie lepiej od razu zadecydować, że będziecie rodzić tylko i wyłącznie zdrowe, śliczne, bezproblemowe bobasy? Nie da się? Nie możecie o tym decydować? To jak to jest z tym prawem decydowania o własnym ciele? Może jest tak że, rządzą nim odwieczne prawa biologii, a Wasz wpływ na nie jest dramatycznie niewielki? Może decyzje o własnym ciele to te na jaki kolor pomalować paznokcie i nie wiele więcej? Może właśnie w tym cała rzecz? Może bunt kobiet, to nie jest wyraz siły tylko zmęczenia.

Ciężka to sprawa być kobietą. Te cykle menstruacyjne, napięcia, skoki nastroju, babranie się co miesiąc z tymi podpaskami, tamponami, a jeszcze trzeba cały czas być czujną czy ubranie jest czyste czy nic nie widać czy nic się nie ubrudziło.

No i ta potencjalna ciąża stojąca jak „kat nad dobrą duszą”. Ciągła troska o to  by „nie zajść” z tym z kim nie trzeba. By „nie zajść” nie w czas, nie w porę, nie w tedy kiedy się nie chce. Do tego jeszcze odwieczne problemy z antykoncepcją, co wybrać, co stosować by było pewnie? Problemy z hormonami? Obce ciało, które wyjaławia naturalne środowisko pochwy, może trudy i samodyscyplinę metody naturalnej? Ale skąd brać na to czas i siłę? Wszystkie one mają swoje ograniczenia ale niech to, niech już będą upierdliwe tylko żeby przynajmniej były skuteczne ale nie, nie ma szans. Niech tylko trochę opóźni się okres już jest stres, ból głowy.

Tak, Pan Bóg mógł wymyśleć to lepiej, mógł bardziej ulgowo potraktować kobiety ale czy to jest wina Pis-u? Czy partia rządząca za to odpowiada? Może ataki na pana Kaczyńskiego to tak na prawdę głośny krzyk skierowany do polskich mężczyzn w ogóle?

Wszystko zostawiają na głowach kobiet, o wszystko One muszą się martwić. Męskiego wsparcia w trudach życia jest tyle co kot napłakał. Tylko pretensje, wieczne oczekiwania, kobiety to przecież maszyny do seksu a i nierzadko ofiary przemocy, agresji, męskiej szowinistycznej odwiecznej głupoty. Wielu mężczyzn na Facebooku deklaruje: „kobiety jesteśmy z Wami” czy na pewno? Czy jesteśmy z nimi w trudach życia dnia codziennego? Czy ten kraj to kraina przyjaciół kobiet czy może odwrotnie, to miejsce pełne mężczyzn nienawidzących kobiet?

Wielu katolików dzisiaj wierzy w tyle samo nośne co złudne hasło: „wszystko przez ten straszny, zły episkopat”! Za całe zło w polskim Kościele odpowiedzialność ponoszą hierarchowie i ich sojusz z władzą polityczną. Taki punkt widzenia świetnie usprawiedliwia „ochy” i „achy” wielu katolików gdy widzą rzesze ludzi z wulgarnymi hasłami na kartonowych banerach. Przecież oni nie plują na nas tylko na Kościół biskupów. To nie o nas, dobrych katolikach tylko o sojuszu „ołtarza z tronem”.

Może jednak to jest o nas? Może w Polsce różnica między katolikiem a nie-katolikiem sprowadza się do medalika na szyi bo w zachowaniu tego nijak nie widać. Może ten katolicyzm jest niedostrzegalny w mowie, uczynkach, zachowaniu, szacunku dla wartości w które rzekomo się wierzy? Skoro nie ma żadnej różnicy to po co przepłacać? Szkoda czasu i pieniędzy na taki Kościół.

Może właśnie dokładnie tacy jesteśmy jak ten bunt? Może po raz pierwszy w historii uczciwie, bez „ściemniania” pokazujemy prawdę o tym jacy jesteśmy? Używamy takiego języka jakim posługujemy się na co dzień, jesteśmy wulgarni, prostaccy, pełni jadu i nienawiści. Obrażamy ludzi których nie znamy. Wypisujemy o nich najgorsze świństwa z tą różnicą, że nie w Internecie tylko na kartonowych pudełkach. Nie potrzebujemy Dekalogu i nauki Kościoła bo wcale nie wierzymy w to co deklarujemy, że wierzymy. Chrześcijańskie wartości nie są dla nas bo nikt poza garstką szaleńców nie jest w stanie ich wprowadzić realnie w życie.

Może właśnie ten bunt to cała prawda o nas, tyle że nie tak fajna jak by się chciało? Nie przesadzajmy więc z tą pogłębioną interpretacją, może lepiej stwórzmy kolejnego mema o panu Kaczyńskim i jego kocie, nic to nie kosztuje a ubaw po pachy!